از تکمیل دوره درمانی زینب جلالیان، زندانی سیاسی کُرد در زندان جلوگیری می‌کنند

شبکه حقوق بشر کردستان از تداوم وضعیت وخیم جسمی زینب جلالیان، زندانی سیاسی کُرد و ممانعت از تکمیل دوره درمانی او در زندان مرکزی یزد، محل تبعید او خبر داده است.

یک منبع مطلع به شبکه حقوق بشر کردستان گفته است که در اوایل مهرماه سال ‌جاری و پس از فشارهای بین‌المللی، زینب جلالیان که ماه‌ها از «فیبروم رحمی» رنج می‌برد در یکی از مراکز درمانی خارج از زندان یزد مورد عمل آمبولیزاسیون فیبروم قرار گرفت. او در زمان انجام جراحی نیز با پابند به تخت بیمارستان بسته شده بود و تنها پس از ۲۴ ساعت بدون تکمیل دوره درمانی به زندان بازگردانده شد.

در این مدت به‌رغم انجام عمل آمبولیزاسیون فیبروم، خون‌ریزی و درد شکمی این زندانی سیاسی به صورت نگران‌کننده‌ای ادامه پیدا کرده و همزمان با کم‌خونی شدید نیز دست به گریبان است.

به‌گفته این منبع مطلع هم پزشک متخصصی که زینب جلالیان را مورد عمل جراحی قرار داده و هم پزشکان بهداری زندان خواستار اعزام فوری او به مراکز درمانی خارج از زندان شده‌اند تا با انجام سونوگرافی و ام‌.آر.آی وضعیت جسمی‌اش مورد بررسی قرار بگیرد، اما با کارشکنی مسئولان زندان و به‌بهانه‌ گم‌شدن نسخه جراح برای انجام سونوگرافی، تا کنون از اعزام او به مراکزی درمانی ممانعت شده است.

۲۲ نهاد حقوق بشری و ۱۳ مدافع حقوق بشر، ۲۵ شهریور سال جاری در بیانیه‌ای مشترک بر ضرورت دسترسی فوری و حیاتی زینب جلالیان به خدمات درمانی تأکید کرده و خواستار پایان دادن به آزار و تهدید او و آزادی بی‌قید و شرط وی شده بودند.

همزمان با انتشار این بیانیه، زینب جلالیان با انتشار نامه‌ای به شرح سال‌ها زندان، شکنجه، محرومیت از ملاقات و درمان پزشکی خود اشاره کرده و تأیید کرده بود که پس از حدود ۲۰ سال زندگی در جایی مانند زندان، بیماری‌های پوستی، عفونی و اختلالات روحی و روانی سراغ زندانی می‌آید. او نوشته بود:

زینب جلالیان در این نامه افزوده بود:

۹ گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد ۱۱ اردیبهشت / یکم ماه مه سال جاری نگرانی‌های جدی خود را نسبت به بازداشت طولانی‌مدت و خودسرانه زینب جلالیان، وخامت وضعیت جسمانی او و شکنجه و سایر اشکال بدرفتاری علیه او ابراز کردند. آن‌ها از مقامات جمهوری اسلامی خواستند که فوراً و بدون قید و شرط دسترسی این زندانی سیاسی به مراقبت‌های پزشکی کافی در یک بیمارستان غیرنظامی و مستقل را فراهم کنند و هشدار دادند که «زمان بسیار حیاتی است».

در زندان‌های جمهوری اسلامی، محرومیت از خدمات درمانی نه تنها یک نقص اداری، بلکه ابزاری عمدی برای شکنجه و حذف مخالفان است. موارد اخیر بخشی از الگویی سیستماتیک است که ده‌ها زندانی سیاسی، فعال مدنی را قربانی کرده است. گزارش‌ها نشان می‌دهد این روند نه تنها رنج جسمی و روانی تحمیل می‌کند، بلکه بخشی از سرکوب هدفمند زنان، کردها، عرب‌ها و بلوچ‌هاست، و نیاز به پیگیری‌های بین‌المللی فوری را برجسته می‌کند.

در پنج سال گذشته دست‌کم ۱۳ زندانی به همین شکل جان خود را در زندان‌های ایران از دست داده‌اند. تنها در شهریور ۱۴۰۴ سه مورد مرگ (سمیه رشیدی، جمیله عزیزی و محمد منقلی) گزارش شد که همگی در زندان‌های زنان یا زندان‌های مرکزی مانند قرچک ورامین رخ دادند.

علت اصلی این مرگ‌ها اغلب تعلل در انتقال به بیمارستان، کمبود امکانات پزشکی در زندان‌ها، و مخالفت مستقیم نهادهایی مانند سازمان اطلاعات سپاه با درمان است.

زینب جلالیان در سال‌های اخیر از حق ملاقات با خانواده محروم بوده و به دلیل ابتلا به بیماری‌های متعدد، پزشکی قانونی یزد اعلام کرده که او توانایی تحمل حبس را ندارد. اما نهادهای امنیتی، آزادی او را مشروط به «ابراز ندامت و توبه» کرده‌اند.

زینب جلالیان از ۷ اسفند ۱۳۸۶ در زندان به‌سر می‌برد و تاکنون از حق مرخصی و در بیشتر این سال‌ها از حق ملاقات با خانواده محروم بوده است. او با وجود ابتلا به بیماری‌های متعدد در دوران حبس، بارها به‌طور غیرقانونی و خشونت‌آمیز بین زندان‌های مختلف جابه‌جا شده است.

زینب جلالیان در سال ۱۳۸۷ به اتهام «محاربه» به اعدام محکوم شد. این حکم در سال ۱۳۹۰ به حبس ابد کاهش یافت. او در دوران بازداشت و حبس تحت شکنجه‌های شدید قرار گرفت و پس از ۱۸ سال همچنان تحت فشار نهادهای امنیتی است و موافقت با هرگونه دسترسی او به خدمات درمانی و اعزام به مرخصی استعلاجی، منوط به ابراز ندامت شده است.

امیرسالار داودی، وکیل زینب جلالیان، بارها تأکید کرده است که ادامه حبس موکلش بر اساس قانون مجازات اسلامی جدید غیرقانونی است و باید آزاد شود.