اعتراض کارگران بزرگترین معادن طلای ایران به شرایط کاری ادامه دارد
کارگران معادن آقدره و زرشوران از اعتصاب، ناامنی شغلی و آلودگیهای مرگبار میگویند؛ روستاهایی که بر روی طلا نشستهاند اما از ابتداییترین خدمات درمانی محروماند.
بخش کارگری
یک کارگر معدن طلای آقدره ـ عکس از آرشیو
بهگزارش خبرگزاری کار ایران (ایلنا)، کارگران معادن طلای آقدره و زرشوران تکاب، در استان آذربایجان غربی، نزدیک به دو هفته است که در اعتراض به شرایط کاری، دستمزدها و فقدان حداقلهای رفاهی دست به اعتصاب زدهاند.
این اعتراضها بار دیگر وضعیت کارگران معدن در ایران را در کانون توجه قرار داده؛ وضعیتی که سالهاست با ناایمنی، حوادث مرگبار، بیماریهای شغلی و بیثباتی قراردادها گره خورده است.
معدن طلای زرشوران، بهعنوان بزرگترین معدن طلای کشور، و معدن آقدره بهعنوان نخستین معدن طلای ایران، سهم بزرگی در تولید این فلز گرانبها دارند، اما بنا به روایت کارگران، سهم نیروی کار از این ثروت «حقوقی حداقلی و بدون مزایا» است.
یکی از کارگران بومی آقدره به ایلنا میگوید:
آقدره حتی یک خانه بهداشت ندارد؛ برای هر مریضی ساده باید یک ساعت راه را تا تکاب برویم. با همان سودی که از طلای زیر پایمان بردند، یک درمانگاه هم برای ما نساختند.
این کارگر میگوید هر سال در پایان آذرماه شماری از کارگران فصلی اخراج و اوایل اردیبهشت بازگردانده میشوند؛ امسال ۱۳۰ کارگر با عنوان «مازاد نیرو» اخراج شدهاند. حقوق این کارگران با احتساب حق شیفت بین ۱۷ تا ۲۲ میلیون تومان است. از میان اخراجیها، ۵۲ نفر بومی آقدرهاند که اغلب چند ماه بیکار میمانند و به مشاغل موقت روی میآورند.
بر اساس گفتههای کارگران، آلودگیهای ناشی از جیوه، آرسنیک و سرب در فضای معادن، سلامت کارگران و روستاییان اطراف را بهشدت تهدید میکند. یک کارگر معدن زرشوران با اشاره به پیامدهای شغلی میگوید:
جیوه در خون کارگر باید عدد یک باشد اما برای بعضی از ما به شش رسیده؛ بیماریهای پوستی و حتی سرطان داریم و امیدی نیست به سن بازنشستگی برسیم.
اعتراضهای کنونی در زرشوران، در امتداد سابقهای طولانی از تنشهای کارگری در منطقه است. حدود ۹ سال پیش، در معدن آقدره، تعدیل گسترده کارگران فصلی و اعتراضها به برخوردهای قضائی، بازداشت و حتی اجرای حکم شلاق برای شماری از کارگران انجامید؛ رخدادهایی که همچنان در حافظه جمعی کارگران این منطقه زنده است.
وضعیت این معادن، نمونهای از شرایط کلی کارگران معدن در ایران است؛ بخشی که طی سالهای گذشته بارها با حوادث تلخ کاری خبرساز شده است؛ از انفجار و ریزش در معادن زغالسنگ تا مرگ کارگران بر اثر نبود ایمنی و تجهیزات استاندارد. گزارشهای رسمی نشان میدهد معادن همواره در شمار پرحادثهترین محیطهای کاری کشور قرار دارند.
مرکز پژوهشهای مجلس پیش از این در گزارشی با تمرکز بر معادن ایران، از مرگ سه هزار و ۸۲۶ نفر کارگر، در فاصله سالهای ۱۴۰۰ و ۱۴۰۱ بر اثر حوادث کاری خبر داده بود. بر اساس این گزارش، از سال ۱۳۹۶ تا ۱۴۰۰، هشت هزار و ۴۹۱ حادثه در معادن ایران رخ داده که بهطور متوسط حدود پنج حادثه در هر معدن را نشان میدهد.
کارگران معادن طلای تکاب خواهان اجرای آییننامههای رفاهی، پرداخت مزایای سختی کار، امنیت شغلی و بهبود دستمزدها هستند. با این حال، بهگفته آنها، پس از گذشت روزها از آغاز اعتصاب، «کسی سراغمان نیامده است».
در شرایطی که قیمت سکه طلا به بیش از ۱۶۰ میلیون تومان رسیده، کارگران مرزنشین و محروم بزرگترین معادن طلای کشور همچنان در انتظار شنیده شدن صدای خود هستند؛ صدایی که از دل خاک طلاخیز برمیخیزد اما تا تهران، در سکوت گم میشود.
نظرها
نظری وجود ندارد.