مدیرعامل آب و فاضلاب کشور می‌گوید ۲۵ استان و بیش از ۵۳ شهر با تنش آبی مواجه‌اند

هاشم امینی، مدیرعامل آب و فاضلاب ایران جمعه ۱۳ تیر گفت:

امینی افزود:

او با اشاره به جنگ ۱۲ روزه اسرائیل و ایران و تأثیر حملات اسرائیل بر زیرساخت‌های آب کشور گفت:

۲۵ خرداد / ۱۵ ژوئن در اثر اصابت پرتابه‌ای از سوی اسرائیل، یکی از خطوط لوله آب در اطراف میدان قدس تهران دچار شکستگی شد.

با این حال رسانه‌های ایران اعلام کردند که این حادثه خللی در تأمین آب شرب تهران ایجاد نکرد.

روز گذشته فیلمی از حمله اسرائیل به میدان قدس تجریش در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد که در آن چندین خودرو بر اثر انفجار شدید به آسمان پرتاب می‌شوند. رسانه‌های ایران از کشته‌شدن «۱۲ شهروند غیرنظامی» و «بیش از ۵۰ نفر مجروح» در این حمله خبر دادند.

پیش از این انفجار، در روز ۲۳ خردادماه سیف‌الله آقابیگی، مدیرکل دفتر مدیریت بحران و پدافند غیرعامل وزارت نیرو گفته بود که در حملات اسرائیل به ایران «هیچ آسیبی به زیرساخت‌های آب و برق کشور وارد نشده است و خدمات‌رسانی بی‌وقفه ادامه دارد».

عباس علی‌آبادی، وزیر نیرو ۲ تیرماه جاری گفته بود «مردم نگران نباشند»؛ حمله به «تأسیسات آب» در شمال تهران، «به سرعت جبران و اصلاح شد».

با این حال، بحران آب در ایران پیشینه دیرینه‌ای دارد. این بحران به‌ویژه در فلات مرکزی، بسیار جدی است و برخی مناطق برای پنجمین سال متوالی خشکسالی را تجربه می‌کنند. فعالان محیط زیست، سیاست‌های نادرست در مدیریت منابع آبی را عامل اصلی تشدید این بحران می‌دانند.

به‌گفته عباسعلی کیخانی از شرکت مدیریت منابع آب ایران، پنج استان خراسان رضوی، خوزستان، اصفهان، بوشهر و تهران در بدترین وضعیت آبی کشور قرار دارند.

کاهش شدید بارندگی در سال آبی جاری (اول مهر ۱۴۰۳ تا ۱۶ اردیبهشت ۱۴۰۴) در این استان‌ها، بین ۳۷,۶ تا ۴۹ درصد کمتر از بلندمدت بوده است. این کاهش بارندگی به‌طور چشمگیری بر حوضه‌های آبریز «خلیج فارس و دریای عمان» و «فلات مرکزی ایران» تأثیر گذاشته و منجر به خالی‌شدن بخش زیادی از مخازن سدها شده است؛ به‌عنوان مثال، ظرفیت پرشدگی برخی سدها در خراسان رضوی و تهران به زیر ۲۰ درصد و در اصفهان به کمتر از ۳۰ درصد رسیده است.

فعالان محیط زیست می‌گویند، سیاست‌گذاری‌های نادرست و رویکرد سازه‌محور (سدسازی، انتقال آب و حفر چاه) به جای مدیریت جامع منابع، بحران را تشدید کرده است. این نگاه به حقابه‌های محیط زیست، شرب و کشاورزی بی‌توجه است و منجر به بارگذاری بیش از حد جمعیتی و صنعتی در مناطق کم‌آب، به‌ویژه فلات مرکزی، شده است.