کاخ سفید نمایشگاه‌های اسمیتسونین را به دلیل محتوای «تفرقه‌انگیز» هدف قرار داد

کاخ سفید فهرستی از نمایشگاه‌ها، برنامه‌ها و آثار هنری اسمیتسونین را که به نظرش نامناسب بودند، منتشر کرد. این اقدام یک هفته پس از اعلام اینکه هشت موزه این موسسه باید متن‌های دیواری کنونی و برنامه‌های نمایشگاه آینده خود را برای بررسی جامع ارائه کنند، انجام شد.

مؤسسه اسمیتسونیان، بزرگ‌ترین مجموعه موزه‌های جهان

مؤسسه اسمیتسونیان (Smithsonian Institution)، بزرگ‌ترین مجموعه موزه‌ها و مراکز تحقیقاتی جهان، در سال ۱۸۴۶ در ایالات متحده آمریکا با هدف «افزایش و انتشار دانش» تأسیس شد. این مؤسسه نام خود را از جیمز اسمیتسون، شیمیدان و کانی‌شناس بریتانیایی، گرفته است که تمام دارایی‌اش را برای پایه‌گذاری این نهاد به آمریکا اهدا کرد، هرچند هیچ‌گاه به این کشور سفر نکرد. اسمیتسونیان از بدو تأسیس نقشی کلیدی در گسترش علم، هنر، تاریخ و فرهنگ ایفا کرده و اکنون شامل ۱۹ موزه، ۹ مرکز علمی-فرهنگی و ده‌ها مرکز وابسته در نقاط مختلف آمریکا است. مجموعه‌های این مؤسسه بیش از ۱۳۷ میلیون شیء را در بر می‌گیرد و سالانه میلیون‌ها بازدیدکننده را جذب می‌کند.

ساختمان اصلی و بسیاری از موزه‌های معروف اسمیتسونیان در شهر واشنگتن دی‌سی قرار دارند و نمادی از تنوع تمدنی و علمی ایالات متحده به شمار می‌روند. این مؤسسه بودجه خود را از منابع دولتی و خصوصی تأمین می‌کند و فعالیت‌هایش از مردم‌شناسی، تاریخ و هنر تا اخترفیزیک، هوا و فضا و علوم محیط‌ زیست را شامل می‌شود. اسمیتسونیان نه‌تنها مرکزی برای نگهداری و نمایش آثار است، بلکه به‌عنوان قطب برتر پژوهش و آموزش شناخته می‌شود. این مؤسسه با بهره‌گیری از منابع دیجیتال و همکاری‌های بین‌المللی، نقش مهمی در اشاعه آزاد دانش و ایجاد فرصت‌های یادگیری برای عموم مردم سراسر جهان ایفا می‌کند.

زیر تأثیر نشریه فدرالیست

 نیویورک تایمز می‌نویسد فهرست کاخ سفید به‌شدت از مقاله‌ای اخیر در نشریه فدرالیست الهام گرفته شده که به نمایش‌های چند موزه اعتراض کرده بود.

کاخ سفید در این فهرست می‌گوید موزه‌های اسمیتسونین نمایش‌هایی را برگزار کرده‌اند که فرهنگ سفیدپوستان را به عنوان غالب و نژادپرستانه معرفی می‌کنند، از موضوعات LGBTQ+ و مهاجرت غیرقانونی حمایت می‌کنند و تاریخ آمریکا را به‌عنوان استعماری و سرکوبگر بازنمایی می‌کنند. این برنامه‌ها شامل محتوای فعالان رادیکال و نمایش‌هایی است که روایت‌های سنتی مانند خانواده هسته‌ای و استقلال تگزاس را مورد انتقاد قرار می‌دهند.

مؤسسه اسمیتسونیان اگرچه بودجه عمومی دریافت می‌کند، اما طبق قانون به گونه‌ای طراحی شده که در تصمیم‌گیری‌های محتوایی خود مستقل عمل کند تا از تأثیرپذیری از جریان‌های سیاسی روز مصون بماند. این اقدام کاخ سفید به طور مستقیم به این اصل حمله می‌کند.

سایر اعتراضات قبلاً در فرمانی اجرایی که پرزیدنت ترامپ در ماه مارس صادر کرده بود، مطرح شده بودند. این فرمان موزه ملی تاریخ و فرهنگ آفریقایی-آمریکایی را به دلیل کاربرگی در سال ۲۰۲۰ که جنبه‌هایی از «سفیدی» مانند «کار سخت»، «فردگرایی» و «خانواده هسته‌ای» را توصیف می‌کرد، مورد انتقاد قرار داده بود. این کاربرگ بخشی از پورتال آموزشی آنلاین به نام «گفت‌وگو درباره نژاد» بود؛ پس از انتقادات، لونی جی. بانچ سوم، دبیر اسمیتسونین، آن را حذف کرد.

فهرست کاخ سفید همچنین شامل شکایاتی بود که در مقاله فدرالیست یا فرمان اجرایی رئیس‌جمهور ذکر نشده بودند. این موارد شامل یک انیمیشن استاپ-موشن در گالری ملی پرتره درباره دکتر آنتونی اس. فائوچی، رهبر دولتی در دوران همه‌گیری کرونا، و مجموعه‌ای در موزه آفریقایی-آمریکایی بود که به گفته کاخ سفید «شامل محتوای فعال رادیکال، ایبرام ایکس. کندی» بود.

 ساموئل جی. ردمن، استاد تاریخ دانشگاه ماساچوست آمهرست که به طور گسترده درباره تاریخ اسمیتسونین تحقیق کرده به نیویورک‌تایمز گفته است:

تعرض جدی به حقوق مدنی و آزادی‌های فرهنگی

این اقدام کاخ سفید را می‌توان به عنوان یک تعرض جدی به حقوق مدنی و آزادی‌های فرهنگی تفسیر کرد. حقوق مدنی تنها به برابری در برابر قانون محدود نمی‌شود، بلکه حق دسترسی به تاریخ، فرهنگ و روایت‌های گوناگون و گاه متضاد را نیز در بر می‌گیرد. موزه‌ها، به‌ویژه یک نهاد عمومی مانند اسمیتسونیان، عرصه‌ای برای گفت‌وگوی ملی و بازتاب تجربیات تمامی شهروندان، از جمله گروه‌های به حاشیه‌رانده‌شده مانند سیاهپوستان، مهاجران و جامعه LGBTQ+ هستند. تلاش دولت برای سانسور این روایت‌ها تحت عنوان «متحدکننده» یا «سازنده» بودن، در واقع نفی حق این جوامع برای بیان تاریخ و هویت خود و نادیده گرفتن بخش‌های ناخوشایند اما واقعی تاریخ آمریکا (مانند برده‌داری و نژادپرستی سیستماتیک) است. این اقدام، که برچسب «تفرقه‌انگیز» به روایت‌های غیرسنتی می‌زند، خود با ایجاد یک روایت رسمی و یکدست، تفرقه را دامن می‌زند و آزادی بیان و تحقیق علمی را که از ارکان دموکراسی است، تهدید می‌کند.

نیویورک تایمز می‌نویسد فهرست بدون امضای کاخ سفید جدیدترین تلاش رئیس‌جمهور برای بازسازی اسمیتسونین است که ۲۱ موزه، کتابخانه، مرکز تحقیقاتی و باغ‌وحش ملی را مدیریت می‌کند. هفته گذشته، دولت ترامپ نامه‌ای به بانچ ارسال کرد که در آن اعلام شده بود هشت موزه این موسسه ۱۲۰ روز فرصت دارند تا هر آنچه دولت «زبان تفرقه‌انگیز یا ایدئولوژیک» می‌داند را با «توضیحات متحدکننده، دقیق از نظر تاریخی و سازنده» جایگزین کنند.

ترامپ همچنین گفت که اسمیتسونین «از کنترل خارج شده» و بیش از حد بر «چگونگی بد بودن برده‌داری» تمرکز کرده است.

اسمیتسونین که مدت‌هاست به‌عنوان نهادی مستقل خارج از حوزه اجرایی عمل می‌کند، ۶۲ درصد از بودجه سالانه بیش از یک میلیارد دلاری خود را از تخصیص‌های کنگره، کمک‌های فدرال و قراردادهای دولتی تأمین می‌کند.

امسال، ترامپ اعلام کرد که معاون رئیس‌جمهور، جی‌دی ونس، که عضو هیئت مدیره اسمیتسونین است، با کنگره همکاری خواهد کرد تا هزینه‌ها برای نمایشگاه‌ها یا برنامه‌هایی که «ارزش‌های مشترک آمریکایی را تخریب می‌کنند، آمریکایی‌ها را بر اساس نژاد تقسیم می‌کنند یا ایدئولوژی‌هایی مغایر با قانون فدرال را ترویج می‌دهند» ممنوع کند. در ماه‌های اخیر، لیندزی هالیگان، دستیار ویژه رئیس‌جمهور، مسئولیت هدایت تلاش‌ها برای بازسازی اسمیتسونین را بر عهده گرفته است.

 باید توجه داشت که این اقدام کاخ سفید یک رویداد مجزا نیست، بلکه بخشی از یک مبارزه سیاسی و ایدئولوژیک طولانی‌مدت در آمریکا بر سر هویت ملی، تفسیر تاریخ و نقش نهادهای فرهنگی است. اشاره مختصر به این که این نوع «جنگ‌های فرهنگی» به ویژه در آستانه انتخابات یا در دوره‌های حساس سیاسی تشدید می‌شوند، به خواننده کمک می‌کند تا درک بهتری از انگیزه‌های پشت این اقدام داشته باشد.

یک نبرد مستمر و همیشگی

این گزارش به‌وضوح نشان می‌دهد که مبارزه برای حقوق مدنی یک نبرد مستمر و همیشگی است و به دستاوردهای گذشته محدود نمی‌شود. حتی نهادهای به ظاهر مستقل و علمی نیز می‌توانند هدف حملات سیاسی قرار گیرند. فشار بی‌سابقه کاخ سفید بر اسمیتسونیان، که با تهدید به قطع بودجه و انتصاب افراد همسو همراه است، نمونه‌ای کلاسیک از تلاش برای بازنویسی تاریخ و تحمیل یک ایدئولوژی خاص بر فضای عمومی است. این رویداد ضرورت دفاع از استقلال نهادهای فرهنگی و علمی در برابر دخالت سیاسی را آشکار می‌سازد. مبارزه برای حقوق مدنی در این بافتار، تنها به معنای اعتراض به قوانین ناعادلانه نیست، بلکه شامل محافظت از فضاهایی است که در آن حقیقت، هرچند ناراحت‌کننده، می‌تواند بیان و به چالش کشیده شود. مقاومت در برابر چنین فشارهایی برای حفظ سلامت دموکراسی و تضمین این که تاریخ توسط پیروزمندان نوشته نمی‌شود، حیاتی است. این مبارزه، دفاع از حق همگان برای دیده شدن، شنیده شدن و مشارکت در شکل‌گیری روایت ملی است.

ایالات متحده به عنوان یک الگوی تاریخی و نمادین برای دموکراسی های در حال ظهور عمل می کند، و هنگامی که چنین مدلی شاهد فرسایش آزادی‌های بیان و تحقیق علمی در داخل خود باشد، به رهبران اقتدارگرا در سراسر جهان مشروعیت و ابزار لازم را می دهد تا اقدامات سانسور مشابهی را در کشورهای خود به بهانه «حفاظت از ارزش های ملی» توجیه کنند و در نتیجه استانداردهای دموکراتیک جهانی را تضعیف می‌کند.