ایوب پرکار، خلبان سابق ارتش و زندانی سیاسی پرسابقه به بیمارستان منتقل شد

به‌گزارش سازمان حقوق بشر کارون، ایوب پرکار، زندانی سیاسی تبریزی که در زندان شیبان اهواز زندانی است، به‌دلیل ابتلا به بیماری فتق شدید به بیمارستانی در خارج از زندان اعزام شد.

ایوب پرکار متولد سال ۱۳۴۲ است و زندگی او پیش از زندان، با سابقه خدمت نظامی در ارتش گره خورده است. او در زمان جنگ ایران و عراق، به مدت چهار سال به‌عنوان خلبان در جبهه‌های جنگ خدمت کرد. با این حال، به گفته نسرین ستوده، وکیل او، پرکار پس از پایان جنگ به دلیل انتقادهایی که به دولت داشت، از ارتش اخراج شد.

پرکار در دی‌ماه ۱۳۸۷ به اتهام ارتباط با سازمان مجاهدین خلق بازداشت شد. بنا به اظهارات وکیل او، دلیل اصلی بازداشت، جست‌وجوی غیرقانونی ایمیل‌های شخصی و تماس‌های تلفنی او بود که نشان می‌داد با برخی وابستگان مجاهدین در تماس بوده است.

ایوب پرکار تحت شکنجه قرار گرفت و در نهایت، ۷ آذر ۱۳۸۸ در شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران و در دادگاهی غیرعلنی به ریاست قاضی پورعباسی، به اتهام «محاربه از طریق همکاری با سازمان مجاهدین خلق» به اعدام محکوم شد.

این حکم سنگین در دادگاه تجدیدنظر به ۲۰ سال حبس تعزیری کاهش پیدا کرد.

دوران تبعید در زندان‌ها

ایوب پرکار پس از محکومیت، سال‌های طولانی حبس خود را در چندین زندان بدنام گذرانده است. او ابتدا در سال ۱۳۸۹ از بند ۳۵۰ زندان اوین به زندان بهبهان تبعید شد و در میان زندانیانی با جرایم سنگین مانند قتل و مواد مخدر نگهداری می‌شد. این تبعیدها و انتقال‌ها ادامه یافت؛ از زندان بهبهان به زندان کارون اهواز، و پس از تعطیلی آن زندان، به زندان کانون شوشتر و در نهایت به زندان شیبان اهواز منتقل شد. زندان شیبان اهواز از جمله زندان‌های بدنامی است که شرایط بهداشتی نامناسبی دارد و زندانیان از تغذیه مناسب برخوردار نیستند.

او طی سال‌های زندان بارها تحت فشار قرار گرفته تا برای انجام مصاحبه تلویزیونی و ندامت از عقایدش رضایت دهد، اما هر بار این پیشنهاد را رد کرده است. همچنین او در تمام سال‌های زندان از حقوق یک زندانی سیاسی محروم بوده است.

وخامت حال و سیاست «محرومیت از درمان»

شرایط سخت زندان و شکنجه‌های اعمال‌شده باعث شده تا ایوب پرکار به بیماری‌های داخلی و آرتروز شدید مبتلا شود. در طول دوران حبس، مسئولان زندان برای تحت فشار قرار دادن او، از انجام روند درمانی‌اش خودداری کرده‌اند. انتقال اخیر او به بیمارستان بار دیگر توجه به وضعیت سلامت زندانیان را بیشتر می‌کند. خانواده او نیز به‌دلیل دوری راه زندان شیبان، قادر به ملاقات منظم با او نیستند.

وضعیت ایوب پرکار نمونه‌ای از سیاستی است که فعالان حقوق بشر آن را «محرومیت عمدی از خدمات درمانی» و ابزاری برای شکنجه و حذف مخالفان می‌دانند.

این سیاست در زندان‌های ایران تلفات زیادی داشته است. در روزهای اخیر، خبرهایی از مرگ زندانیانی چون سجاد شعبانی (زندان شیراز، با جرایم عادی، به‌دلیل تأخیر در انتقال به بیمارستان برای جراحی قلب دوم) و حسن صحرایی (زندان قزلحصار کرج، محکوم به جرایم مرتبط با مواد مخدر) به‌دلیل بی‌توجهی مسئولان به نیازهای پزشکی منتشر شده است.

همچنین سازمان دیده‌بان حقوق بشر از مرگ سه زندانی زن، از جمله سمیه رشیدی (زندانی سیاسی) در زندان قرچک ورامین، بین ۱۶ تا ۲۵ سپتامبر ۲۰۲۵ (۲۵ تا ۳ مهر ۱۴۰۴) به‌دلیل عدم رسیدگی پزشکی خبر داد.

این موارد، تأکید بر سیاست دیرینه مقامات ایرانی مبنی بر محروم کردن زندانیان از مراقبت‌های پزشکی است، که جان زندانیان را به خطر می‌اندازد.

در شرایطی که فشار جامعه مدنی و نهادهای بین‌المللی برای بهبود وضعیت زندانیان در ایران شدت گرفته، به‌تازگی طوماری نیز برای  آزادی زندانیان آسیب‌پذیر، به‌ویژه زندانیان سیاسی ـ عقیدتی توسط جمعی از شهروندان ایران امضا شد.