خامنه‌ای ـ آنچه گفت، آنچه نگفت

امروز، ۱۲ آبان، خامنه‌ای بر منبر نشست و به مناسبت سالگرد تصرف سفارت آمریکا (۱۳ آبان سال ۱۳۵۸) به توجیه این عمل و تمجید از آن و سیاستی که در خط این شیوه‌ی عمل برای مقابله با «استکبار جهانی» است، پرداخت.

او گفت تقابل با آمریکا به خاطر ذات آن است، و بر این پایه شرط عادی شدن رابطه با این کشور را این گونه تعیین کرد:

او در ادامه افزود:

آنچه نگفت

سرتاسر خطابه ۱۳ آبان خامنه‌ای به تببین لزوم مقابله با آمریکا و قوی شدن برای این تقابل به لحاظ مدیریتی و نظامی و فنی و عقیدتی اختصاص داشت.

او در سخنرانی به نسبت مفصل خود هیچ اشاره‌ای به مشکل‌های روز کشور نکرد: به فقر استخوان‌سوز فراگیر، به فساد سیستمی دستگاه، به مسئله‌ محیط زیست و کمبود آب و برق نپرداخت. او به این موضوع هیچ اشاره‌ای نکرد که «دلار» بر بازار کشور اعمال ولایت می‌کند. کارمزدی که مردم زحمتکش می‌گیرند به ریال است و آنچنان که در اعتراض‌هایشان شعار می‌دهند، هزینه‌ زندگی‌شان به دلار است: «درآمدها ریالیه، هزینه‌ها دلاریه».

اصل، نگفته‌هاست

نگفته‌ها چیزهایی هستند که اعتراض برمی‌انگیزند و موجودیت رژیم را تهدید می‌کنند. خامنه‌ای همواره برای مقابله با اعتراض‌ها چاره را نه توجه به انگیزه‌های آنها و بر این پایه‌ پرداختن به مشکل‌های واقعی‌ای که مردم با آنها مواجه هستند، بلکه تقویت نیروی سرکوب می‌بیند.

تقویت دستگاه امنیتی و پیشبرد برنامه‌ هسته‌ای با توجیه مقابله با «استکبار» صورت گرفته است. هدف نهایی کنترل «مستضعفان» است، اما همه چیز به نام مقابله با استکبار پیش می‌رود، آن هم با پرده‌پوشی بر اینکه ولایت امر در بازار را به «دلار» سپرده‌اند و ثروت کشور و حاصل دسترس مردم سرانجام از کشور خارج می‌شود و در قالب «دلار» درمی‌آید.

بحث‌های درونی رژیم

از روی سخنان خامنه‌ای همواره می‌توان پی برد که در درون رژیم درباره چه بحث می‌کنند و خط نهایی چیست.

منبر جدید، نشان می‌دهد که محور بحث‌ها در درون رژیم مشکلات واقعی مردم نیست؛ چیزهایی است که حکومت بقای خود را در آنها می‌بیند: تقویت دستگاه سرکوب و  کنترل. اگر زمانی ببینند لازمه پیش‌برد چنین خطی رابطه با آمریکاست، تردید نخواهند کرد. اینک اولویت را به بازسازی و تقویت دستگاه امنیتی داده‌اند.