جان ارزان کارگران؛ ۳۰۷ کشته و مصدوم در آذربایجان غربی طی دو ماه
در آذربایجان غربی، سقوط از ارتفاع، اصابت اجسام سخت و نبود حداقلهای ایمنی، همچنان جان کارگران را میگیرد. آمارها از بحرانی ساختاری در ایمنی کار خبر میدهند؛ بحرانی که ریشه در نظارت ضعیف، ناامنی شغلی و بیمسئولیتی کارفرمایان دارد.
بخش کارگری
حوادث کار ـ عکس از شاتراستاک
در فاصله ماههای مهر و آبان امسال، دستکم ۱۳ کارگر در استان آذربایجان غربی بر اثر حوادث ناشی از کار جان خود را از دست دادهاند و ۲۹۴ کارگر دیگر دچار مصدومیت شدهاند؛ آماری که بار دیگر ناایمنبودن محیطهای کاری و ضعف ساختاری در نظام ایمنی و نظارت بر کارگاهها را برجسته میکند.
به گزارش خبرگزاری کار ایران (ایلنا)، مدیرکل پزشکی قانونی آذربایجان غربی با تأیید افزایش حوادث شغلی در این استان اعلام کرد که سقوط از ارتفاع و اصابت اجسام سخت همچنان اصلیترین عوامل مرگ کارگران بودهاند. به گفته موسی ادیبفر، در مهرماه ۱۶۴ کارگر برای معاینه بالینی ناشی از حوادث کار به پزشکی قانونی مراجعه کردند که ۸ نفر زن و ۱۵۶ نفر مرد بودند. این رقم در آبانماه به ۱۳۰ نفر رسید که ۷ نفر زن و ۱۲۳ نفر مرد در میان آنان ثبت شدهاند.
بر اساس این آمار، شمار جانباختگان حوادث کار در آبانماه نسبت به مهر افزایش یافته است. تنها در این ماه، ۹ کارگر جان باختند که شامل چهار مورد سقوط از ارتفاع، چهار مورد اصابت جسم سخت و یک مورد برقگرفتگی بوده است؛ الگویی که در بسیاری از استانهای صنعتی و نیمهصنعتی ایران تکرار میشود.
سقوطهای مرگبار؛ چهره پنهان حوادث کار
در کنار آمارهای استانی، بررسی گزارشهای ثبتشده در سالهای اخیر نشان میدهد که سقوط کارگران در مخازن صنعتی، دیگهای مواد مذاب، حوضچههای شیمیایی و فضاهای بسته به یکی از مرگبارترین اشکال حوادث کار در ایران تبدیل شده است؛ حوادثی که تقریباً همگی ریشه در نبود تجهیزات ایمنی، ضعف نظارت و بیتوجهی کارفرمایان دارند.
به گزارش ایلنا، ۳۰ آبان سال جاری یدالله قادریان، کارگر ۴۰ ساله اهل قروه، هنگام کار در مخزن تصفیه روغن با عمق حدود پنج متر سقوط کرد و پیش از رسیدن نیروهای امدادی جان باخت. بیرون آوردن پیکر او تنها با کمک همکاران و با کجکردن مخزن بزرگ امکانپذیر شد؛ حادثهای که به گفته شاهدان، یکی از تلخترین رویدادهای سالهای اخیر در این واحد صنعتی بوده است.
در همان روز، حادثهای مشابه در کارخانه «هیرمن شیمی» در شهرک صنعتی ایوانکی رخ داد و یک کارگر دیگر پس از سقوط در مخزن روغن، با جراحات شدید به بیمارستان منتقل شد.
این حوادث محدود به امسال نیست. در مرداد ۱۴۰۳ نیز رمضان کریمی، کارگر ۵۰ ساله کارخانه آسفالت اهل قروه، پس از سقوط در مخزن قیر مذاب جان باخت. گزارشهای رسانهای نشان میدهد که از سال ۱۳۹۷ تاکنون، چند ده کارگر تنها بر اثر چنین سقوطهایی در صنایع مرتبط با چسب، روغن، قیر، مشتقات نفتی و مواد شیمیایی جان خود را از دست دادهاند.
اختلاف آماری و واقعیتی پنهان
در حالی که وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی مدعی است سالانه حدود ۶۵۰ کارگر در ایران بر اثر حوادث کار جان میبازند، آمار نهادهای دیگر تصویری بسیار نگرانکنندهتر ارائه میدهد. سازمان تأمین اجتماعی در سال ۱۴۰۳ بیش از ۴۹ هزار گزارش حادثه کار دریافت کرده و ۲٬۲۷۹ مورد ازکارافتادگی یا نقص عضو را ثبت کرده است. در مقابل، سازمان پزشکی قانونی تنها در نیمه نخست سال ۱۴۰۳ مرگ ۱٬۰۷۷ کارگر را ثبت کرده؛ رقمی که تقریباً با آمار سالانه وزارت کار برابری میکند.
اختلافها زمانی عمیقتر میشود که معاون بهداشت وزارت بهداشت اعلام میکند سالانه حدود ۱۰ هزار کارگر در ایران به دلیل حوادث ناشی از کار جان خود را از دست میدهند؛ آماری بیش از پانزده برابر گزارش رسمی وزارت کار. این شکاف آماری، در کنار ثبتنشدن بسیاری از حوادث در کارگاههای کوچک، خانوادگی و غیررسمی، ابعاد واقعی بحران ایمنی کار را پنهان میکند.
مرکز پژوهشهای مجلس نیز حوادث ناشی از کار را دومین عامل پرتکرار مرگومیر در کشور پس از تصادفات رانندگی معرفی کرده است. مجموعه این دادهها نشان میدهد که مرگ و مصدومیت کارگران در ایران، نه حاصل «حوادث اجتنابناپذیر»، بلکه نتیجه مستقیم فقدان ایمنی، ضعف نظارت، نبود تشکلهای مستقل کارگری و اولویتنداشتن جان کارگران در ساختار تولید است.
نظرها
نظری وجود ندارد.