کارزار شعر زندگی در برابر اعدام
آزاده کاظمی: با این دنیا
حرف اصلی شاعر در شعر حاضر، اعتراض به بی‌عدالتی و خشونت دنیای مدرن، به‌ویژه اعدام، و تلاش برای حفظ امید و عدالت در برابر ظلم است. شاعر با تصاویری چون «چشم کور دنیا»، «گورستان» و «چوبه‌های دار»، جهانی پر از مرگ و تباهی را به تصویر می‌کشد که گلوهای بی‌گناه را می‌بلعد.
آزاده کاظمی
با این دنیا
که یک چشمش کور است
و چشم دیگرش گورستان
کاری ندارم
در سپیدی انتظار مرگ
خواب می‌بَردم
سوار آواز آواره
کنج پنجره‌ای که
نفس‌نفس
می‌زند
روی نت‌های شکسته
از گسِ متروک دهانم
که می‌رماند خنده‌های اسیر
و دست‌هایم
دست‌هایم که
چشم کور دنیا را نجات می‌خواست
دوات می‌خواست
قلم شد
بر کفن و کاغذ
و پای چوبه‌های دار
بالا خواست بکشد
تا گلوبندی از کهکشان درست کند
برای مادرانِ فرزندمرده
تپش‌های قلب زمین
با نجوای رود رود
و طنین طناب‌های
بدرقه تابوت
قدم‌هایی
بالاتر از صدای مؤذن،
با خون خیس
روی خاک
ردپای عدالت جویده‌جویده را پاک می‌کرد
که خواب ببردم
در سپیدی انتظار
بیدار ببردم
پیش نعش خیال
با آیه‌های تاول‌‍‌زده
از کتیبه‌های سرب و باروت
و این دنیا
که کورمال‌کورمال
با داس هراس
عمر نرفته می‌چیند
که چشم دیگرش
گورستان
دهان گشوده
برای بلعیدن گلوهای گلگون
نظرها
نظری وجود ندارد.