طرح یک فلسطینی ساکن غزه برای آتش‌بس

برای ۱۲ روز، جهان نفس خود را در سینه حبس کرد. زمانی که ایران و اسرائیل در ماه ژوئن موشک رد و بدل کردند، بازیگران بین‌المللی برای کاهش تنش شتافتند. شورای امنیت سازمان ملل نشست اضطراری برگزار کرد. رهبران جهان با هم تماس گرفتند. طرح‌های آتش‌بس ظرف چند ساعت آماده شدند. تنها ۱۲ روز طول کشید تا آن جنگ پایان یابد.در غزه، ما اکنون وارد روز ۶۳۶ جنگ بی‌امان، محاصره و رنج غیرقابل تصور شده‌ایم. اما برای ما، نه آتش‌بسی هست، نه فوریتی، نه خشم جهانی که بیش از یک چرخه خبری دوام بیاورد. جنگ ما ادامه دارد — مدت‌ها پس از آن‌که جهان از تماشا دست برداشت.من هر یک از این ۶۳۶ روز را زندگی کرده‌ام. از خروج خودداری کردم. در محله‌های ویران قدم زدم، کمک‌های بشردوستانه را زیر آتش سازماندهی کردم و کنار والدینی نشستم که همه‌چیزشان را از دست داده‌اند. ساده نیست که بپرسم، اما باید بپرسم: جان فلسطینی‌ها چه ارزشی برای جهان دارد؟

در غزه دیگر زمان را با ساعت یا روز نمی‌سنجیم. زمان ما با حملات هوایی، مراسم خاکسپاری و صف‌های نان سنجیده می‌شود — با تعداد دفعاتی که والدین برای آرام کردن فرزندشان دروغ می‌گویند. خانواده‌هایی را دیده‌ام که کنار قبر فرزندان‌شان می‌خوابند. پیرمردانی را دیده‌ام که یک بطری آب را میان پنج نفر تقسیم می‌کنند. با مادرانی صحبت کرده‌ام که دیگر نمی‌دانند چند بار آواره شده‌اند.

رویارویی ایران و اسرائیل ترسناک بود — اما واکنش‌ها نشان داد وقتی جهان بخواهد، می‌تواند به جنگ پایان دهد. ۱۲ روز. خطوط قرمز واضح. فشار هماهنگ. آتش‌بس. ما در غزه همین را طلب کرده‌ایم. اما پس از ۶۳۶ روز، هنوز نه نقشه راهی داریم، نه مسئولیتی، نه پایانی در چشم‌انداز. تنها بیانیه‌های تکراری می‌شنویم و حرکات نمادین، در حالی که بمب‌ها همچنان فرو می‌ریزند.

• آتش‌بس فوری زیر نظارت ناظران بی‌طرف
• ورود گسترده و شفاف کمک‌های انسانی
• خروج تدریجی ارتش اسرائیل از مناطق پرجمعیت
• تبادل گروگان‌ها و زندانیان
• تشکیل یک کمیته غیرسیاسی و تکنوکرات برای اداره موقت غزه با همکاری تشکیلات خودگردان

هنوز باور دارم که صلح ممکن است، باور دارم که حتی در میان آوار، انسانیت می‌تواند پیروز شود.آتش‌بس میان ایران و اسرائیل این را ثابت کرد. ثابت کرد که جهان می‌تواند عمل کند — اگر بخواهد.پس می‌پرسم: چرا نه برای غزه؟ چرا ما هنوز در خون می‌لولیم؟

ما به آتش‌بس نیاز داریم. به شرکای بین‌المللی نیاز داریم که درک کنند شجاعت سیاسی باید با فوریت انسانی همراه باشد. ما نیاز داریم که جهان، غزه را نه یک مسئله ژئوپولیتیکی، بلکه جمعیتی بداند که شایسته زندگی‌ است.