گزارش تفصیلی عفو بین‌الملل: حمله عمدی اسرائیل به زندان اوین باید منجر به تحقیق در مورد جنایت جنگی شود
عفو بین‌الملل در گزارش تازه‌ای پس از تحقیقات گسترده اعلام کرد که حملات هوایی عمدی ارتش اسرائیل به زندان اوین در تهران نقض جدی قوانین بین‌المللی بشردوستانه است و باید به‌عنوان جنایت جنگی مورد تحقیق قرار گیرد.
بخش حقوق
عکس: احمد معینی جم ۹ تیر ۱۴۰۴
سازمان عفو بین‌الملل سه‌شنبه ۳۱ تیر / ۲۲ ژوئیه در یک گزارش تفصیلی بررسی خود از حمله اسرائیل به زندان اوین را با تصاویر متعددی منتشر کرد.
عفو بین‌الملل با «عامدانه» دانستن حمله به اوین، در گزارش خود آورده است که ویدئوهای تأییدشده، تصاویر ماهواره‌ای و مصاحبه با شاهدان عینی، بستگان زندانیان و مدافعان حقوق بشر نشان می‌دهد که ارتش اسرائیل حملات هوایی متعددی را به زندان اوین انجام داده است که منجر به کشته و زخمی شدن ده‌ها غیرنظامی و وارد آمدن خسارت‌ها و تخریب گسترده در دست‌کم شش منطقه از این مجموعه زندان شده است.
به‌گفته این سازمان حمله اسرائیل در زمانی رخ داد که بسیاری از مناطق زندان پر از غیرنظامیان بود. چند ساعت بعد، ارتش اسرائیل تأیید کرد که به زندان حمله کرده است و مقامات ارشد اسرائیلی در شبکه‌های اجتماعی به آن افتخار کردند. به‌گفته مقام‌های ایرانی، حداقل ۸۰ غیرنظامی - ۷۹ زن و مرد و یک پسر پنج ساله – در این حمله کشته شده‌اند.
بر اساس قوانین بین‌المللی بشردوستانه، زندان یا بازداشتگاه مکانی غیرنظامی فرض می‌شود و در این مورد هیچ مدرک معتبری وجود ندارد که نشان دهد زندان اوین یک هدف نظامی قانونی بوده است.
اریکا گوارا روساس، مسئول تحقیقات، حمایت، سیاست‌ها و کارزارهای عفو بین‌الملل، در این‌باره گفت:
شواهد موجود دلایلی را فراهم می‌کند که باور کنیم ارتش اسرائیل به‌طور بی‌شرمانه و عمدی به ساختمان‌های غیرنظامی حمله کرده است. قوانین بین‌المللی بشردوستانه انجام حملات علیه مکان‌های غیرنظامی را به‌شدت ممنوع کرده‌اند. انجام آگاهانه و عمدی چنین حملاتی جنایت جنگی محسوب می‌شود.
تخمین زده می‌شود که در زمان حمله، بین ۱۵۰۰ تا ۲۰۰۰ زندانی در زندان اوین حضور داشتند، از جمله مدافعان حقوق بشر، معترضان، مخالفان سیاسی، اعضای اقلیت‌های مذهبی تحت تعقیب، و همچنین افراد دارای تابعیت دوگانه و اتباع خارجی که اغلب به دلایل دیپلماتیک بازداشت شده بودند. در هر ساعت از روز، صدها غیرنظامی دیگر نیز در مجموعه زندان حضور داشتند. این حمله در ساعت ملاقات زندان رخ داد.
اریکا گوارا روساس گفت:
نیروهای اسرائیلی باید می‌دانستند که هرگونه حمله هوایی به زندان اوین می‌تواند خسارت‌های قابل توجهی به غیرنظامیان وارد کند. مقام‌های قضائی در سراسر جهان باید اطمینان حاصل کنند که مسئولان این حمله مرگبار، از جمله با اعمال اصل صلاحیت جهانی به‌دست عدالت سپرده شوند. مقام‌های ایرانی نیز باید صلاحیت دیوان کیفری بین‌المللی را برای تمام جنایت‌های مشمول اساسنامه رم که در قلمرو آن‌ها یا از قلمرو آن‌ها رخ داده است، به‌رسمیت بشناسند.
ده‌ها غیرنظامی کشته و زخمی شدند
بین ساعت ۱۱ صبح تا ظهر به‌وقت تهران، در ۲۳ ژوئن ۲۰۲۵ (۲ تیر ۱۴۰۴)، حملات هوایی اسرائیل چندین مکان را در داخل زندان اوین با فاصله بیش از ۵۰۰ متر از هم هدف قرار داد و ساختمان‌ها و سازه‌های متعدد دیگری را در داخل مجموعه زندان و همچنین ساختمان‌های مسکونی مجاور در خارج از مجموعه را تخریب کرد و یا به آن‌ها آسیب رساند.
عفو بین‌الملل نوشته است که زندان اوین در منطقه‌ای پرجمعیت واقع شده، با ساختمان‌های مسکونی در شرق و جنوب آن. یکی از ساکنان اطراف، صحنه پس از حمله را به عفو بین‌الملل این‌گونه توصیف کرد:
ناگهان صدای وحشتناکی شنیدم. از پنجره به بیرون نگاه کردم و متوجه شدم که دود و گردوغبار از زندان اوین بلند می‌شود. صدای انفجار و منظره گردوغبار و دود وحشتناک بود […]. من فکر می‌کردم خانه ما امن خواهد بود [چون] ما نزدیک زندان هستیم […] باورم نمی‌شد.
مقام‌ها تاکنون نام ۵۷ غیرنظامی کشته‌شده در این حمله را اعلام کرده‌اند که شامل پنج مددکار اجتماعی، ۱۳ مرد جوان که خدمت سربازی اجباری خود را به‌عنوان نگهبان یا مدیر زندان انجام می‌دادند، و ۳۶ نفر دیگر از کارکنان زندان - ۳۰ مرد و شش زن - و همچنین فرزند یکی از مددکاران اجتماعی است.
پس از انتقادهای عمومی به دلیل افشا نکردن هویت زندانیان، بستگان آن‌ها و ساکنان اطراف که کشته شده بودند، مقام‌های جمهوری اسلامی در ۱۴ ژوئیه ۲۰۲۵ (۲۳ تیر ۱۴۰۴) گزارشی منتشر کردند که دو نام را ارائه می‌داد: یکی از ساکنان محلی به نام مهرانگیز ایمان‌پور و هستی محمدی، یکی از زنانی که داوطلبانه برای جمع‌آوری کمک مالی به زندانیان بدهکار کمک می‌کرد.
عفو بین‌الملل پیش از این نام مهرانگیز ایمان‌پور و همچنین نام یک زندانی به نام مسعود بهبهانی، لیلا جعفرزاده، یکی از بستگان زندانی، و یک رهگذر به نام علی‌اصغر پازوکی را که کشته شدند، تأیید کرده بود.
گفتههای مجرمانه مقام‌های اسرائیلی
چند ساعت پس از حمله، مقام‌های ارشد اسرائیلی در شبکه‌های اجتماعی به آن افتخار کردند و آن را به‌عنوان «حمله هدفمند» علیه «نمادی از سرکوب مردم ایران» معرفی کردند.
یسرائیل کاتز، وزیر دفاع اسرائیل، در شبکه اجتماعی ایکس اعلام کرد که نیروهای اسرائیلی با «قدرت بی‌سابقه به اهداف مرتبط با رژیم و ارگان‌های سرکوب دولتی در قلب تهران، از جمله [...] زندان اوین» حمله کرده‌اند.
چند دقیقه بعد، گیدئون ساعر، وزیر امور خارجه اسرائیل، در شبکه اجتماعی ایکس اظهار داشت: «ما بارها به ایران هشدار داده‌ایم: هدف قرار دادن غیرنظامیان را متوقف کنید! آن‌ها ادامه دادند، از جمله امروز صبح. پاسخ ما: [زنده باد آزادی...]». این پیام با ویدئویی همراه بود که ظاهراً حاوی تصاویر دوربین مداربسته از انفجار دروازه زندان بود. تحلیل عفو بین‌الملل از این ویدئو نشان می‌دهد که این ویدئو به صورت دیجیتالی دستکاری شده است، احتمالاً از یک عکس قدیمی از دروازه اوین. این ویدئو ابتدا در کانال‌های تلگرامی فارسی منتشر شد، اما عفو بین‌الملل نتوانست منبع آن را پیدا کند.
در همان روز، ارتش اسرائیل در بیانیه‌ای تأیید کرد که «حمله هدفمند» به «زندان بدنام اوین» انجام داده است. این بیانیه ظاهراً حمله را با این ادعا توجیه می‌کرد که «دشمنان رژیم» در آن‌جا بازداشت و شکنجه می‌شدند و «عملیات اطلاعاتی علیه دولت اسرائیل، از جمله ضدجاسوسی» در زندان انجام می‌شد. با این حال، بازجویی از زندانیان متهم به جاسوسی برای اسرائیل یا حضور مأموران اطلاعاتی در محوطه زندان، خود این تأسیسات را به یک هدف نظامی مشروع تحت قوانین بین‌المللی بشردوستانه تبدیل نمی‌کند.
در بخش جنوبی زندان، دروازه ورودی اصلی، دیوار مجاور و ساختمان اطلاعات بازدیدکنندگان در شرق دروازه تخریب شدند. ساختمان واقع در غرب دروازه و دفتر دادسرای «شهید مقدس» مربوط به جرایم امنیتی، مجاور آن، متحمل خسارت‌های قابل توجهی شدند. در ادامه، در بخش جنوبی زندان، پارکینگ و ساختمانی در کنار منطقه قرنطینه آسیب دیدند.
یک منبع آگاه به عفو بین‌الملل گفت که لیلا جعفرزاده، ۳۵ ساله، در حالی که در دفتر دادستانی برای پرداخت وثیقه همسر زندانی خود برای آزادی او حضور داشت، کشته شد.
تخریب دروازه ورودی و اطراف آن در یک ویدئوی تأییدشده قابل مشاهده است که امدادگران را در حال انتقال دست‌کم یک مجروح بر روی برانکارد در میان صحنه‌های تخریب و آوار نشان می‌دهد.
تصاویر منتشرشده توسط رسانه‌های دولتی و تأیید شده توسط عفو بین‌الملل نیز آسیب‌های ساختاری به دیوارها و چارچوب دفتر دادستان را نشان می‌دهد که نشان‌دهنده قدرت انفجار در داخل ساختمان است.
ساختمان اداری و بخش قرنطینه محل نگهداری زندانیان
در ادامه در منطقه جنوبی زندان، ساختمان اداری و تأسیسات کوچکتر مجاور آن، که به‌گفته یک زندانی سابق، دفتر نیروی امنیتی زندان به نام «گروه حفاظت» در آن قرار داشت، به‌شدت آسیب دیدند و چندین سازه مجاور تخریب شدند.
به‌گفته عفو بین‌الملل، تصاویر ماهواره‌ای ۳۰ ژوئن ۲۰۲۵ (۹ تیر ۱۴۰۴) آسیب قابل توجهی را به بخشی از سقف در ضلع غربی ساختمان گروه حفاظتی نشان می‌دهد. این تصاویر همچنین نشان می‌دهند که در شرق ساختمان، یک دروازه داخلی، یک دیوار پیرامونی و دو سازه کوچک - احتمالاً پست‌های نگهبانی - همگی در این حمله تخریب شده‌اند.
دو مکان شناسایی‌شده با تحلیل ویدئوهای تأییدشده و اطلاعات ارائه‌شده توسط حسین رزاق و آتنا دائمی، زندانیان سابق عقیدتی، مطابقت دارد.
ویدئوهای تأییدشده همچنین پنجره‌های تخریب شده، دیوارهای فروریخته و آوارهای زیادی را در کناره‌های غربی و شرقی ساختمان اداری نشان می‌دهند. به‌نظر می‌رسد طبقه نخست تا حد زیادی از بین رفته است و می‌توان دید که دیوارهای حائل در بسیاری از بخش‌ها از بین رفته‌اند.
تصویری که توسط رسانه‌های دولتی منتشر و توسط عفو بین‌الملل تأیید شده است، آنچه را که به نظر می‌رسد گودالی در داخل سمت غربی ساختمان اداری است، نشان می‌دهد که طبقه اول به سمت پایین فروریخته است.
بر اساس گزارش یکی از رسانه‌های دولتی در ۶ ژوئیه ۲۰۲۵ (۱۵ تیر ۱۴۰۴)، حداقل ۹ زن، یک مرد و یک کودک در ساختمان اداری کشته شدند. روزنامه‌های شرق و هم‌میهن، به ترتیب در مقاله‌هایی که در ۲۵ ژوئن و یکم ژوئیه ۲۰۲۵ (۴ تیر و ۱۰ تیر ۱۴۰۴) منتشر کردند، نام سه نفر از قربانیان را ذکر کردند. آن‌ها زهرا عبادی، مددکار اجتماعی ۵۲ ساله، که به‌همراه پسر پنج ساله‌اش، مهراد خیری، کشته شد، و حمید رنجبری، کارمند اداری ۴۰ ساله، بودند.
بررسی یک ویدئوی تأییدشده همچنین نشان می‌دهد که بخش قرنطینه نیز آسیب دیده است؛ مکانی که زندانیان تازه‌وارد در آن نگهداری می‌شوند و در نزدیکی ساختمان اداری قرار دارد.
درمانگاه، آشپزخانه و بخش‌های نگهداری زندانیان در قسمت مرکزی
عفو بین‌الملل در گزارش تفصیلی خود افزوده است که در بخش میانی زندان، درمانگاه، آشپزخانه مرکزی، بند ۴ محل نگهداری زندانیان مرد، بند ۲۰۹ متشکل از سلول‌های انفرادی که زنان و مردان توسط وزارت اطلاعات در آن‌جا نگهداری می‌شوند، و همچنین بند زنان، به‌شدت آسیب دیده‌اند.
تصاویر ماهواره‌ای خسارت‌های گسترده‌ای را به سازه‌های مجاور درمانگاه نشان می‌دهند، همچنین ویدئوهای تأییدشده، خسارت‌های وارده به درمانگاه ناشی از انفجار و سوختن وسایل نقلیه را نشان می‌دهند. یک ویدئوی تأییدشده، نمای بیرونی درمانگاه را پوشیده از دوده و دود سیاه را که از پنجره‌ها خارج می‌شود، نشان می‌دهد.
ویدئوی دیگری ویرانی گسترده در داخل را نشان می‌دهد؛ از جمله پنجره‌های شکسته، تخت‌ها و تجهیزات پزشکی واژگون‌شده و آوار در منطقه‌ای وسیع.
شواهد ویدئویی تأییدشده، گفتههای نرگس محمدی و سپیده قلیان، مدافعان حقوق بشر که هر دو در ایران مستقر هستند را تأیید می‌کند. آن‌ها به عفو بین‌الملل گفتند که چندین شاهد که در زندان اوین بوده‌اند، خسارت‌های گسترده به مرکز درمانی را برای آن‌ها شرح داده‌اند. نرگس محمدی گفت که زندانیان مرد در بند ۴، که روبه‌روی درمانگاه است، به او اطلاع دادند که آمبولانس زندان منهدم شده است، واقعیتی که با ویدئویی که خودروهای اطراف را در حال ویران شدن نشان می‌دهد، تأیید می‌شود. او همچنین اظهار داشت که این زندانیان به او گفته‌اند که فردی را دیده‌اند که با سوختگی‌های گسترده در بدن از درمانگاه بیرون آمده و روی زمین افتاده است.
ابوالفضل قدیانی و مهدی محمودیان، دو تن از زندانیان سیاسی که از حمله به زندان اوین جان سالم به‌در برده و به زندان مرکزی تهران منتقل شده‌اند، در نامه‌ای که از زندان نوشته و در یکم ژوئیه ۲۰۲۵ (۱۰ تیر ۱۴۰۴) منتشر شد، نوشتند:
زندان اوین با چندین انفجار متوالی لرزید. دو یا سه انفجار در نزدیکی بند ۴ رخ داد و هنگامی که زندانیان از در آن خارج شدند، درمانگاه را در حال سوختن دیدند [...] زندانیان در زیر آوار جسدهای ۱۵ تا ۲۰ نفر را پیدا کردند، از جمله کارکنان درمانگاه، زندانیان، کارکنان انبار، نگهبانان و مأموران.
سعیده مکرم، پزشک داوطلب در زندان اوین، که از جمله دچار سوختگی شده بود، در مجموعه‌ای از پست‌های اینستاگرامی در ژوئیه ۲۰۲۵ توضیح داد که زندانیان به او کمک کرده‌اند:
چه کسانی نجاتم دادند؟ زندانیان؛ همان‌هایی که روزی درمانشان کرده بودم. مرا به گوشه دیوار کشاندند، نیمه‌جان بودم. برایم آب آوردند، پتو آوردند، پایم را آتل بستند. خون‌های صورتم را پاک کردند، (...) می‌توانستند بروند، ولی نرفتند، کمکم کردند. نجاتم دادند.
حسین رزاق، مخالف سیاسی، نیز به عفو بین‌الملل گفت که زندانیان بند ۴ به او گفته‌اند که با شدت انفجار به دیوارها پرتاب‌شده و از ناحیه سر و صورت زخمی شده‌اند.
این شهادت‌ها با ویدئویی تأییدشده که آسیب‌های قابل توجهی را به نمای بندهای ۴ و ۲۰۹ نشان می‌دهد، تأیید می‌شود. به‌نظر می‌رسد درهای بیرونی و پنجره‌های بندهای ۴ و ۲۰۹ شکسته شده‌اند، بخش‌هایی از چارچوب فروریخته و توده‌های بزرگی از آوار در خیابان قابل مشاهده است. وسایل نقلیه تخریب شده و سوخته‌اند و دود سیاه به دیوارهای ساختمان‌های اطراف آسیب رسانده که نشان می‌دهد شعله‌های آتش ممکن است تا حدی از خودروها سرچشمه گرفته باشند. تصاویر ماهواره‌ای از ۳۰ ژوئن ۲۰۲۵، ساختمان‌های سوخته و لکه‌های سیاه مربوط به مناطقی که توسط خودروها سوخته‌اند را نشان می‌دهد. به نظر می‌رسد بمب همچنین به سقف آشپزخانه زندان نیز اصابت کرده و به پنجره‌های آن آسیب رسانده است.
بر اساس تحقیقات انجام‌شده توسط عفو بین‌الملل، انفجار به دفاتر کارکنان بند ۲۰۹ نیز رسیده و برخی از مأموران و نگهبان‌ها را زیر آوار گرفتار کرده است. مقام‌ها هیچ اطلاعاتی در مورد سرنوشت زندانیان نگهداری‌شده در انفرادی بند ۲۰۹، و همچنین محل نگهداری آن‌ها، ارائه نکرده‌اند، که این امر نگرانی‌هایی را در مورد مرگ یا جراحات احتمالی ایجاد می‌کند.
عفو بین‌الملل از طریق یک منبع آگاه، نام یک زندانی بند ۴، مسعود بهبهانی، ۷۱ ساله، را که کشته شده بود، تأیید کرد. هنگامی که انفجار او را روی صندلی پرتاب کرد و چندین زندانی روی او افتادند، دچار حمله قلبی شد. به‌گفته این منبع، مقام‌های زندان به جای انتقال او به بیمارستان، او را به زندان مرکزی تهران منتقل کردند، جایی که دو روز بعد در اثر حمله قلبی دوم درگذشت.
عفو بین‌الملل همچنین تصویری را که در داخل بخش زنان گرفته شده بود و آسیب‌های قابل مشاهده‌ای را به سقف و زیرساخت‌های الکتریکی نشان می‌داد، مورد بررسی قرار داد.
همان‌طور که تصاویر ماهواره‌ای و ویدئوهای تأییدشده نشان می‌دهند، در بخش شمالی زندان، دروازه ورودی و دیوار مجاور آن تخریب شده‌اند؛ قسمت جلویی ساختمان حاوی مجموعه قضائی «شهید کشویی» و ساختمان ملاقات به‌شدت آسیب دیده‌اند؛ و دو دیوار داخلی نزدیک بندهای ۲۴۰ و ۲۴۱ که زندانیان در آن‌جا نگهداری می‌شدند، تخریب شده‌اند.
ویدئوها و عکس‌های تأییدشده همچنین آسیب‌های ناشی از انفجار به برج‌های مسکونی و وسایل نقلیه نزدیک، در خارج از منطقه شمالی زندان اوین را نشان می‌دهند. یک ویدئو ده‌ها نفر را در خیابان احمدپور در وضعیت پریشانی نشان می‌دهد که دست‌کم یکی از آن‌ها مجروح به‌نظر می‌رسد.
یک منبع آگاه به عفو بین‌الملل گفت که مهرانگیز ایمان‌پور، نقاش ۶۱ ساله و ساکن خیابان احمدپور، هنگام بازگشت به خانه کشته شده است.
روزنامه شرق گزارش داد که یک رهگذر دیگر به نام علی‌اصغر پازوکی، ۶۹ ساله، در مقابل مجموعه قضائی و ساختمان ملاقات کشته شده است.
رسانه‌های دولتی ویدئوها و عکس‌هایی را منتشر کرده‌اند که آسیب‌های ناشی از انفجارها در این منطقه را نشان می‌دهد.
تصاویر ماهواره‌ای تحلیل‌شده توسط عفو بین‌الملل نشان می‌دهند که یک راهرو و دو دیوار امنیتی واقع در بخش شمالی زندان، نزدیک ساختمانی حاوی بندهای ۲۴۰ و ۲۴۱، نیز تخریب شده‌اند. مشخص است که این بندها شامل صدها سلول انفرادی هستند، اما هیچ تصویری که وضعیت ساختمان را نشان دهد منتشر نشده و مقام‌ها هیچ اطلاعاتی در مورد سرنوشت افراد بازداشت‌شده در آن‌جا ارائه نکرده‌اند.
عفو بین‌الملل شهادت‌هایی از خانواده‌های زندانیان دریافت کرده است که نشان می‌دهند بند ۸، نزدیک بندهای ۲۴۰ و ۲۴۱، آسیب دیده است. نسرین ستوده، وکیل و مدافع حقوق بشر به عفو بین‌الملل گفت که همسرش، رضا خندان، مدافع حقوق بشر که خودسرانه بازداشت شده بود، و سایر زندانیان هنگامی که آوار به حیاط پرتاب شد، زخمی شدند.
محمد نوری‌زاد، مخالف سیاسی که در بند ۸ بود، در طول حملات هوایی با خانواده‌اش تماس گرفت. ضبط تماس او در ۲۴ ژوئن (۶ تیر) منتشر شد:
آن‌ها دارند روی ما بمب می‌ریزند. مردم زخمی شده‌اند، پنجره‌ها شکسته و همه پراکنده شده‌اند [...]دوباره حمله کردند. نمی‌دانم، به‌نظر می‌رسد عمدی باشد [...] اما بمباران یک زندان با هیچ منطق یا آیین‌نامه رفتاری سازگار نیست [...] آن‌ها [مقام‌های زندان] درها را روی ما بسته‌اند و ما هیچ خبری نداریم.
قانون بین‌الملل و استانداردهای بین‌المللی
عفو بین‌الملل در ادامه گزارش خود آورده است که بر اساس قوانین بین‌المللی بشردوستانه، حملات مستقیم علیه غیرنظامیان و اشیاء و مکان‌های غیرنظامی ممنوع است. حملات فقط می‌توانند جنگجویان و اهداف نظامی را هدف قرار دهند. اهداف نظامی محدود به مکان‌ها و اشیائی هستند که از نظر ماهیت، موقعیت، هدف یا استفاده، نقش مؤثری در اقدام نظامی دشمن داشته باشد و نابودی جزئی یا کامل، دستگیری یا خنثی‌سازی آن باید (تحت شرایط موجود) یک برتری نظامی مشخص به‌دست دهد.
نیروهای مهاجم موظفند تمام تلاش خود را برای محافظت از غیرنظامیان انجام دهند، از جمله با تمایز قائل‌شدن بین هدف‌های نظامی و اشیاء غیرنظامی، با بررسی اینکه آیا هدف مورد نظر یک هدف نظامی است و در صورت تردید، لغو حمله، با انتخاب ابزارها و روش‌های حمله‌ای که از آسیب به غیرنظامیان جلوگیری می‌کند یا در هر صورت، آن را به حداقل می‌رساند، و با دادن هشدار قبلی مؤثر به غیرنظامیان، مگر اینکه شرایط مانع این امر شود. حتی زمانی که یک هدف نظامی مشروع را هدف قرار می‌دهند، حمله نباید با خطر ایجاد خسارت به غیرنظامیان که نامتناسب با مزیت نظامی ملموس و مستقیم مورد انتظار باشد، انجام شود. اگر امکان تمایز بین اشیاء غیرنظامی و اهداف نظامی وجود نداشته باشد، حمله نباید انجام شود.
دولت‌های مسئول نقض قوانین بین‌المللی بشردوستانه موظفند خسارت‌ها یا آسیب‌های وارده را به‌طور کامل جبران کنند. اصول اساسی و رهنمودهای سازمان ملل متحد در مورد حق جبران خسارت و غرامت برای قربانیان نقض‌های فاحش حقوق بین‌الملل حقوق بشر و نقض‌های جدی قوانین بین‌المللی بشردوستانه، تعهد دولت‌ها را برای ارائه راه حل‌های مؤثر، از جمله جبران خسارت به قربانیان، شامل بازگرداندن وضعیت قبلی، غرامت، توان‌بخشی، رضایت و تضمین عدم تکرار، تصریح می‌کند.
روش‌شناسی
عفو بین‌الملل، تصاویر ماهواره‌ای گرفته‌شده پیش و پس از حملات به زندان اوین را تحلیل و ۲۲ ویدئو و ۵۹ عکس را تأیید کرده است که خسارت‌ها و تخریب گسترده‌ای را به شش منطقه واقع در بخش‌های جنوبی، مرکزی و شمالی مجموعه زندان اوین نشان می‌دهند.
عفو بین‌الملل همچنین اظهارات مقامات اسرائیلی و ایرانی را بررسی کرده و با ۲۳ نفر در ایران و خارج از کشور مصاحبه کرده است، از جمله هفت نفر از بستگان زندانیان، یک ساکن اطراف که شاهد حمله بود، دو منبع دارای اطلاعات در مورد دو قربانی کشته‌شده، دو روزنامه‌نگار و ۱۱ زندانی پیشین، از جمله مخالفان سیاسی و مدافعان حقوق بشر، که اطلاعاتی را از زندانیان، خانواده‌های زندانیان، کارکنان زندان و خدمات اورژانس حاضر در محل دریافت کرده‌اند. یک منبع افزون بر این، ضبط چهار تماس تلفنی بین چهار زندانی و بستگانشان را چند ساعت پس از حمله به این سازمان ارائه کرده است.
در ۳ ژوئیه (۱۲ تیر)، عفو بین‌الملل پرسش‌هایی را در مورد این حمله به وزیر دفاع اسرائیل ارسال کرد اما تا زمان انتشار این سند، هنوز پاسخی دریافت نکرده است.
اطلاعات تکمیلی
به‌گفته بنیاد شهید در ایران، هنگامی که خصومت‌ها بین اسرائیل و ایران تشدید شد، حداقل ۱۱۰۰ نفر در ایران کشته شدند که ۱۳۲ نفر از آن‌ها زن و ۴۵ نفر کودک بودند.
همچنین بر اساس آمار وزارت بهداشت اسرائیل، دست‌کم ۲۹ نفر، از جمله زنان و کودکان، در اسرائیل کشته شدند.
عفو بین‌الملل همچنین در چارچوب تحقیقات جاری خود در مورد نقض قوانین بین‌المللی بشردوستانه و سایر نقض‌های حقوق بشر که در بستر تشدید خصومت‌ها بین اسرائیل و ایران رخ داده است، نتایج مربوط به حملات انجام‌شده توسط مقام‌های ایرانی علیه اسرائیل را منتشر خواهد کرد.
نظرها
نظری وجود ندارد.