پدر کومار در افتاده: کسی که فرزندم را کشت چگونه می‌تواند به فرزندش نگاه کند؟

«از روزی که کومار شهید شد، او را نه فقط پسرم بلکه او پسر ملتم می‌دانم، و همچنین پسر همه ملت‌های تحت ستم… زیرا کومار ۱۶ ساله بی‌گناه شهید شد، شبی که کشته شد اینجا (پیرانشهر) هیچ اعتراضی وجود نداشت و به همین دلیل او را تقدیم به همه ملت‌های تحت ستم کردم. انشاالله مرگ کومار به عاملی برای آشتی و آزادیِ ملت‌های تحت ستم تبدیل خواهد شد.»

«شب قبل از شهید شدن کومار اعتراضاتی در پیرانشهر وجود داشت، من خانه بودم و به کومار زنگ زدم و او را به خانه بازگرداندم، او در اعتراضات نبود. ولی به هر حال وقتی اتفاقی (اعتراضی) می‌افتد هر کسی نگران فرزند خودش است، زنگ می‌زند، جویای احوال‌اش می‌شود که کجاست و این‌ها… شبی هم که کومار شهید شد باور کنید هیچ اعتراضی در شهر نبود، شهر آرام و امن بود.»

«ما تقریبا ساعت ۷:۳۰ - ۸ همراه خانواده به عروسی رفتیم و به کومار گفتم چکار می‌کنی؟ گفت فوتبال می‌بینم و بیرون نمی‌روم… اما به هر حال تقدیر ما این‌گونه بود. در مجلس عروسی مشغول صرف شام با یکی از همسایه‌ها بودم که دخترش از بیمارستان زنگ زد، چون مادرش در بیمارستان بستری بود، گفت یک پسر ۱۶ ساله شهید شده و او را به بیمارستان آورده‌اند، همین که گفتند ۱۶ ساله دلم ریخت… من پدرم به هر حال احساس می‌کنم، مثلی هست که می‌گوید دل خبر می‌دهد، دلم ریخت و دلم خبر داد که پسر من است...»

«با پسرم تماس گرفتم و یک مامور جواب داد، به فارسی گفت "الو بفرما" بعد دیگر حرف نزد. به بیمارستان رفتیم در آنجا هم هیچی به ما نگفتند، مشخص بود موضوع امنیتی است، به همین خاطر از طرف فرمانداری به ما اطلاع دادند...»

«ما به فرمانداری رفتیم، خانواده ما و خانواده دایی‌ کومار و عموی خودم هم سر رسیدند. اطلاعات و مسئول سپاه و دادستان هم آنجا بودند و با دایی‌ام صحبت کردند، چون من حالم خوب نبود و به‌هم ریخته بودم… خود شخص فرماندار که کُرد و همشهری است جنازه را به ما پس داد، اما گفت باید ظرف یک ساعت غسل کنید و به خاک بسپارید همان شب… عمویم که بزرگ ماست با آنها صحبت کرد که جنازه را به روستای خودمان به نام «زیوکه» که دور از شهر است، منتقل کنیم و صبح روز بعد آنجا به خاک سپردیم.»

«فاصله کمی داشت، حتی یک ساچمه‌ هم روی زمین نیافتاده بود، همه‌اش به او برخورد کرد... بدون اینکه هیچ اعتراض و شلوغی‌ای باشد، نمی‌دانم او را نشان کرده بودند یا چگونه بوده، اما از فاصله یک متری به او شلیک کرده بودند. خودشان هم در آگاهی گفتند از یک متری به کومار شلیک شده.»

«اگر به خواست خودم بود و جلوگیری نمی‌کر‌دند، ما دوست داشتم کومار را در پیرانشهر به خاک بسپاریم و مراسم تعزیه را اینجا برگزار کنیم، اما آنها باعث شدند که ما او را در روستا به خاک بسپاریم، با رضایت خودمان این کار را نکردیم. حتی نگذاشتند تعزیه را هم در پیرانشهر برگزار کنیم… ما هم دوست نداریم خون کسی ریخته شود، اگر داخل شهر به خاک می‌سپردیم ممکن بود قضیه کمی بزرگ‌تر شود، چون خون هرکسی، هر کودکی که ریخته شود باز خون ماست، باز پسر و اولاد ماست، زیرا این احتمال هم می‌رفت که مردم اعتراض کنند.»

«کومار در بچگی شهید شد، بالغ نشده بود، کومار فقط پسر من نیست، پسر همه ملت‌های تحت ستم است، پسر همه ملت‌هایی است که دیکتاتورها خون آنها را می‌مکند... کومار بسیار بی‌گناه بود، به اندازه کوچکی و شانزده‌ سالگی‌اش مامورها فکر کردند دیو بزرگی است. گرچه سن کمی داشت ولی بعد از شعادتش فهمیدم...»

«یکی دو بار مرا به آگاهی احضار کردند، آنجا هم اعتراض کردم و با تندی برخورد کردم، گفتم اگر اعتراض بوده حق با شماست، مثلا خُب اعتراضات بوده و تیراندازی شده، ولی آن محل با منزل ما زیاد دور نیست که او را زدید، زندانی‌اش می‌کردید، ولی بی‌گناه به سر یک بچه گلوله می‌زنید یعنی چی؟ ولی هیچ جوابی به من ندادند و نگفتند چه ارگانی به او شلیک کرده است. گفتند اپوزیسیون بوده، منم پرسیدم اگر کار اپوزسیون بوده چرا شما آن موقع بالای سرش بودید؟»

«مرا احضار کردند چون آنها دوست دارند به افراد دیگری تهمت بزنیم و این کارها هم در ذات من نیست. من همیشه گفته‌ام این اتفاق هر جای دنیا رخ بدهد پلیس امنیت آن شهر می‌دانید چه کسی این کار را کرده است. مشخص است که کار خودشان [نیروهای امنیتی] است، این ماهیت آنهاست و من باور دارم کار خودشان است و به خودشان هم گفته‌ام. ولی قسمت ما این‌گونه شده که گلوله سهم‌مان شود و خون‌مان هدر برود…»

«کومار برای مادرش خیلی متفاوت بود… ۷ سال شیر مادرش را نوشید و مادرش دل‌اش نمی‌آمد شیر را از او قطع کند، مدرسه‌اش به خانه خیلی نزدیک بود و زنگ تفریح‌ها به خانه برمی‌گشت شیر می‌خورد بعد به مدرسه برمی‌گشت. کودک بسیار آرام و خون گرمی بود… اگر کسی به خانه‌مان می‌آمد فقط یک بار کومار را می‌دید حتی مرا هم فراموش می‌کرد و رفاقتش با کومار گرم می‌شد.»

«هیچ چیز از اولاد به مادر و پدر نزدیک‌تر نیست، آنها نزدیک‌ترین و عزیز‌ترینم را از من گرفتند. داغ و اندوه بزرگی را بر دل ما گذاشتند. کسی که فرزند مردم را می‌کشد، قطعا خودش هم فرزند دارد، خانواده دارد، کسی که فرزند من را کشته نمی‌دانم با چه رویی به فرزند خودش نگاه می‌کند، کسی که جگر من را سوزانده چطور شرم نمی‌کند وقتی لباس برای فرزندش می‌خرد؟ نمی‌دادم چگونه می‌تواند بخواند؟ زیرا هیچ‌کجای دنیا کودک ۱۶ ساله را نمی‌کشند… می‌توانست نصیحت‌اش کنند، ولی فقط می‌توانم بگویم همان‌گونه که جگر من را سوزاند امیدوارم جگرس بسوزد…»