فرناز جعفرزادگان: در میدان

در میدان،
پری،
چادرِ سرخش را به دار سپرد
باران،
نمی‌گریست
سوگند خورده بود، این‌بار
خون را در خود نگه دارد.
هزاران آتش
از چشم زرتشت برخاست،
و اهورا،
دست‌هاش را
در آستینِ خاموشی پنهان کرد.
سیاوش،
با گلوگیرِ دود،
نه از آتش
از حلقه‌ی دار گذشت.
مردم،
با نیلوفری در دهان
از خوابِ سنگ
به بیداریِ تیغ رسیدند.
این سرزمین،
سال‌هاست
با بوسه‌ی مرگ
به دنیا می‌آید.