«هشتاد و یکمین سه‌شنبه نه به اعدام»: مقاومت از قزلحصار تا سمیرم

همزمان با تشدید سرکوب و انتقال اجباری زندانیان سیاسی به زندان‌های با امنیت بالاتر، کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» هشتاد و یکمین هفته خود را با اعتصاب غذای هماهنگ در ۴۹ زندان کشور برگزار می‌کند. این حرکت اعتراضی در شرایطی ادامه پیدا می‌کند که سلب دولتیِ حق بنیادی حیات در ایران همچنان به شکل نگران‌کننده‌ای تداوم دارد: تنها در پانزدهم مرداد، ۲۰ تن به دار آویخته شدند و از آغاز این ماه تاکنون، شمار اعدام‌شدگان از مرز ۱۱۰ نفر گذشته است.

در روزهای اخیر، انتقال ناگهانی پنج زندانی سیاسی محکوم به اعدام ـ وحید بنی‌عامریان، پویا قبادی، بابک علی‌پور، اکبر (شاهرخ) دانشورکار و محمد تقوی ـ از زندان تهران بزرگ به زندان قزلحصار، نگرانی‌های گسترده‌ای را برانگیخته است. سازمان عفو بین‌الملل نیز این اقدام را به‌عنوان بخشی از روند سازمان‌یافته سرکوب محکوم کرده است. منابع مطلع به عفو بین‌الملل گفته‌اند که مأموران امنیتی این زندانی‌ها را در هنگام بازداشت و یا در طول دوره بازداشت و بازجویی‌ها بارها شکنجه کرده‌اند. تهدید به کشتن با اسلحه، شلاق، کتک زدن، توهین کلامی، ممانعت از دسترسی به حمام و توالت و حبس انفرادی طولانی‌مدت از جمله آزار و شکنجه‌های مأموران امنیتی با شش زندانی متهم به ارتباط با سازمان مجاهدین خلق است که برای مدت طولانی در بند ۲۰۹ زندان اوین حبس بودند.

در همین راستا، دو زندانی امنیتی، بابک شهبازی و امید تباری مقدم، نیز با خشونت و ضرب‌وشتم به قزلحصار منتقل شدند. روز گذشته، ۲۰ مرداد، همچنین جمعی از زندانیان سیاسی واحد چهار زندان قزلحصار در شهادت‌نامه‌ای به شرح خشونت رخ‌داده در جریان حمله گارد و نیروهای امنیتی به آن‌ها در ۴ مرداد امسال پرداختند. آن‌ها نوشتند: «ما این جنایت‌ها را مستقیماً متوجه مقامات ارشد اطلاعاتی و قضایی می‌دانیم. سکوت در برابر "شنبه خونین قزلحصار"، مقدمهٔ اعدام‌های گسترده‌تر است.» آن‌ها در هشتاد و یکمین هفتهٔ کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»، به یاد مهدی حسنی و بهروز احسانی، دست به اعتصاب غذا زده‌اند.

همچنین گزارش‌ها حاکی است که عامر پرکی بلوچزهی، زندانی سیاسی بلوچ، برای اجرای حکم اعدام به سلول انفرادی زندان زاهدان منتقل شده و جان او به‌شدت در خطر است. روند صعودی اعدام‌ها، به‌ویژه علیه زندانیان سیاسی و اقلیت‌های ملی، با واکنش‌های اعتراضی در داخل و خارج کشور روبه‌رو شده است. بامداد چهارشنبه ۱۵ مرداد ۱۴۰۴، حکم اعدام حسن آموسی (اجباری)، شهروند بلوچ، در حالی در زندان وکیل‌آباد مشهد اجرا شد که خانواده‌اش از زمان اجرای حکم بی‌خبر بودند و او از حق ملاقات آخر نیز محروم مانده بود.

گزارش سالانه کمپین فعالین بلوچ برای سال ۲۰۲۴ نشان می‌دهد که دست‌کم ۱۰۱ زندانی بلوچ در زندان‌های ایران اعدام شدند؛ ۷۳ تن از آنان با اتهامات مرتبط با مواد مخدر و ۲۸ نفر به اتهام قتل. در میان آنان یک زن و یک کودک نیز حضور داشتند.

گسترش مقاومت از درون به بیرون زندان: از سمیرم تا شبکه‌های اجتماعی

کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» از روز نخست بر روند گسترش اعتراض به اعدام از درون دیوارهای زندان به سوی دیگر آن، به خانواده‌ها و فعالان اجتماعی و سیاسی و مردم، تأکید داشته است و در اطلاعیه این هفته خود نیز از اهمیت تجمعات عمومی و فریاد اعتراض جمعی گفته و از مردم ایران و جامعه جهانی خواسته است که با هر ابزار و امکانی که در دسترس دارند، در کنار این خانواده‌ها بایستند.

در هفته گذشته، در سمیرم، کسبه و مردم با تعطیلی بازار و مغازه‌های خود علیه صدور حکم اعدام برای دو برادر، فاضل و مهران بهرامیان، صدای مخالفت خود را به خیابان آوردند. این اقدام، نمونه‌ای روشن از همبستگی اجتماعی در دفاع از حق حیات و مقابله با سیاست حذف فیزیکی مخالفان است.

کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» همچنین از خانواده‌های زندانیان محکوم به اعدام خواسته است که از پنهان کردن احکام خودداری کنند و با رسانه‌ای کردن گسترده این احکام، فشار افکار عمومی را افزایش دهند.

از قزلحصار و اوین تا زاهدان، ارومیه، سنندج، شیراز و مشهد، پیام کارزار به حاکمیت روشن است: صدای مخالفان را نمی‌توان با طناب دار خاموش کرد.

اعتصاب غذای هماهنگ در این هفته، در ادامه ده‌ها هفته مقاومت مدنی درون زندان‌ها، تلاشی است برای زنده نگه داشتن مسئله اعدام در افکار عمومی و جلوگیری از عادی‌سازی این مجازات در جامعه. در شرایطی که نهادهای بین‌المللی نسبت به ابعاد و سرعت این موج اعدام‌ها هشدار داده‌اند، استمرار چنین کارزارهایی می‌تواند حلقه‌ای از فشار داخلی و خارجی را علیه ماشین مرگ حاکمیت تکمیل کند.