بیماران و همراهان در بیمارستان صدوقی اصفهان باید چادر مشکی بپوشند

در بیمارستان صدوقی اصفهان واقع در خیابان بزرگمهر، ارائه خدمات پزشکی به بیماران منوط به پوشیدن چادر مشکی است؛ اقدامی که به گفته‌ی مراجعان، شرایطی غیرقابل‌تحمل و تحقیرآمیز برای بیماران و همراهان آنان ایجاد کرده است.

بر اساس گزارش‌ها، همراهان بیماران نیز ملزم به پوشیدن چادر مشکی هستند و در ورودی بیمارستان، مأموران به‌صورت اجباری به آنان چادر تحویل می‌دهند. حتی در بخش زنان، که ورود مردان به آن ممنوع است، این مقررات به‌طور کامل اجرا می‌شود. بیماران زن نیز پیش از عمل جراحی مجبور می‌شوند مقنعه بلند بر روی کلاه بیمارستانی خود بپوشند.

بیمارستان شهید آیت‌الله صدوقی در سال ۱۳۶۱ برای ارائه خدمات به مجروحان جنگ تاسیس شد و امروز  دارای بخش‌های بستری، پاراکلینیک و درمانگاه‌های تخصصی متعدد است و خدماتی در حوزه‌های قلب، مغز و اعصاب، زنان و زایمان، اطفال، داخلی، ارتوپدی، گوارش، ریه، سرطان و روان‌پزشکی ارائه می‌دهد.

در سایت رسمی بیمارستان آمده است که در نمازخانه مرکزی آن روزانه سه نوبت نماز جماعت برگزار می‌شود. همچنین در بخش «قوانین و مقررات» بیمارستان تصریح شده است:

قانون «انطباق امور اداری و فنی مؤسسات پزشکی با موازین شرع مقدس» در سال ۱۳۷۷ در مجلس شورای اسلامی تصویب شد، اما در عمل، در بسیاری از بیمارستان‌ها — به‌ویژه پس از جنبش «زن، زندگی، آزادی» و عقب‌نشینی حکومت در برابر حضور زنان بی‌حجاب در اماکن عمومی — دیگر به اجرا گذاشته نمی‌شود.

جزیره‌ای زیر چادر در میانه طوفان: استثناء سپاه در نظام درمان فرسوده ایران

بیمارستان صدوقی، به‌عنوان نمونه‌ای شاخص، نشان می‌دهد چگونه برخی نهادها و مدیران محلی با تفسیر شخصی و اعمال سلیقه‌ای قوانین مذهبی، همچنان می‌کوشند محدودیت‌های شرعی را به‌صورت تحکمی و دلبخواهی بر زندگی روزمره‌ی مردم تحمیل کنند.

تبدیل بدن شکننده بیمار به عرصه انضباط ایدئولوژیک، نمونه‌ای سرشت‌نما از خُرده‌حکومت نهادی است: ساختاری که در آن، قدرت مرکزی ناتوان از تحمیل مستقیم هنجارهای خود است، اما قدرت خُرده‌حاکمان — شبکه‌های میکرو‌قدرتی که در سطوح پایین بوروکراسی، نهادهای نظامی و اداری رسوب کرده‌اند — می‌توانند منطق انضباطی و مراقبتی حکومت را در جزئی‌ترین سطوح زندگی روزمره بازتولید کنند.

رئیس بیمارستان صدوقی اصفهان، سیدرضا مرتضویان است. او در اواخر سال ۱۳۶۳ به‌عنوان حسابدار در بهداری این بیمارستان استخدام شد، هرچند هیچ‌گونه تحصیلاتی در رشته حسابداری نداشت. 

مرتضویان سابقه فعالیت به‌عنوان نیروی امداد و بهداری سپاه پاسداران در مناطق جنگی را دارد و در دوران جنگ ایران و عراق، بدون سابقه مدیریتی، به‌طور ناگهانی به‌عنوان مدیر بیمارستان صحرایی فاطمه‌الزهرا در منطقه چوئبده، جنوب آبادان، منصوب شد.

بیمارستان صدوقی اصفهان از معدود مراکز درمانی کشور است که در مقایسه با بسیاری از بیمارستان‌های فرسوده و بحران‌زده ایران، از امکانات گسترده و بودجه‌ای پایدار برخوردار است. این مرکز، که زیر نظر سپاه پاسداران انقلاب اسلامی اداره می‌شود، به‌نوعی از موج بحران خدمات درمانی که نظام سلامت کشور را فراگرفته، تا حد زیادی در امان مانده است؛ بحرانی که نشانه‌های آن در سراسر ایران آشکار است: فرسودگی نهادی، کمبود شدید نیروی پرستاری، توزیع نابرابر امکانات، و هزینه‌های سرسام‌آور درمان.

در مقابل، در نقاط محرومی چون بیمارستان امام خمینی خاش در جنوب بلوچستان، وضعیت به‌شدت وخیم است. بنا بر گزارش‌ حال‌وش، بیماران عمل‌شده در این بیمارستان به دلیل نبود ابتدایی‌ترین امکانات، از جمله پرده برای اتاق بستری، در شرایطی غیرانسانی نگهداری می‌شوند.

همچین اکثر بیمارستان‌های ایران از کمبود پرستار رنج می‌برند؛ بحرانی ک مستقیماً جان بیماران را تهدید می‌کند. طبق گزارشی از تجارت‌نیوز، پرستاران بخش اورژانس در هر شیفت بین ۲۰ تا ۳۰ بیمار را هم‌زمان تحت مراقبت دارند و گاه یک پرستار ناچار است وظایف سه نفر را انجام دهد.

آمارها نشان می‌دهد ایران با تنها ۱,۶ پرستار به ازای هر هزار نفر جمعیت، حدود نیمی از میانگین جهانی (۳ تا ۴ پرستار به ازای هر هزار نفر) را در اختیار دارد؛ شکافی عمیق میان نیاز واقعی نظام سلامت و نیروی انسانی موجود. پرستاران در بسیاری از بیمارستان‌ها تا ۱۸ ساعت در هر شیفت کار می‌کنند؛ بیش از ۵۰ درصد آنان از فرسودگی شغلی رنج می‌برند و نزدیک به یک‌چهارم پرستاران کشورتمایل به مهاجرت دارند.

با این حال، وزارت بهداشت همچنان از استخدام نیروهای جدید طفره می‌رود و در برابر مطالبات صنفی پرستاران سکوت اختیار کرده است