سالومه رحیمی در این دیدگاه مردانگی هژمونیک را الگوی مسلطی می‌داند که خشونت را بازتولید کرده و تأکید می‌کند نپیوستن به فمینیسم، تثبیت پدرسالاری است. او تجاوز را ستون نظم پدرسالارانه و ابزار اصلی سلطه بر بدن‌ها تحلیل می‌کند، به نمونه‌های جهانی و وضعیت ایران (شامل قربانی‌نکوهی و استفاده ابزاری از تجاوز در زندان‌ها) می‌پردازد، و در نهایت بر لزوم ائتلاف سیاسی با جنبش زنان ایران و ضرورت خشم فمینیستی به عنوان «وظیفهٔ سیاسی» برای رهایی جمعی تأکید می‌کند.