حسین نوش‌آذر ـ در رمان «قبرستان خصوصی»، مریم فتحی در یک قاب، جامعه‌ای ر ا نشان می‌دهد که در آن هر فرد در «قبرستان خصوصی» رازها و آرزوهای مرده خود زندانی است. جنگ در این رمان هرگز مستقیماًٌ دیده نمی‌شود، اما همچون گازی سمی در روان شخصیت‌ها نفوذ کرده و آنان را به موجوداتی منزوی، بدبین و ناتوان از ارتباط تبدیل کرده است. «قبرستان خصوصی» بیش از آنکه روایتی از گذشته باشد، جامعه‌ای را نشان می‌دهد که در آن «بقای فردی» بر «همبستگی جمعی» چیره شده و هرکس در گورستان درونی خود به سر می‌برد.