حسین نوش‌آذر ـ رمان «دومینو» اثر مریم ناصری، با خلق ساختاری هوشمندانه و دومینووار، اثری بالغ، چندلایه و ضروری در ادبیات معاصر فارسی است که با تلفیق عمیقِ روان‌کاوی فردی و نقد جامعه‌شناختی، به کالبدشکافی انتقال ترومای نسلی و زخم‌های سکوت‌گزیده در ساختار خانواده می‌پردازد. این رمان در عین وفاداری به منطق تراژیک داستان، با تأکید بر قدرت رهایی‌بخش «روایت» و «گفت‌وگو»، راه‌حلی انسانی برای شکستن چرخهٔ ویرانگر رنج پیشنهاد می‌دهد.